اهالی هند، یونان، رم، چین، سرزمین های عربی، اروپای قرون وسطی، انگلستان و آلمان قرن شانزده، ایالات متحده و مکزیک و حتی پزشکان قرن نوزده و بیست در ایالات متحده، جملگی از سیر برای درمان سرفه استفاده کرده اند. سیر را با شکر یا عسل ترکیب می کنند و از شربت سیری که بدین وسیله به دست می آید برای درمان سرفه استفاده می کنند.
آنچه می خوانید درمان میخچه با سیر به سبک چینی هاست. دو مقدار مساوی سیر و پیاز را له کنید و با هم خمیر مایه ای بسازید. اطراف میخچه را تمیز کرده، آن را با الکل ضدعفونی کنید. به کمک یک چاقو روی آن را بتراشید، اما نه به آن مقدار که خونریزی بدهد. پایتان را در آب نمک فرو کنید. حدود بیست دقیقه به همین حالت باقی بمانید تا مخچه نرم شود. به مخلوط خمیر سیر و پیاز کمی سرکه اضافه کنید. حالا خمیر را روی محل مورد نظر بگذارید و روی آن را با باند بپیچید. بیست دقیقه آن را به حال خود بگذارید.این کار را یک روز در میان انجام دهید تا مدت یک هفته از بین می رود.
وابستگی به مواد لینت دهنده مزاج یا همان روان کننده ها، یکی از بدترین سوء استفاده هایی است که از داروهای گیاهی می شود. کسی که از لینت دهنده های گیاهی یا شیمیایی استفاده می کند به آن عادت می کند. تمرین های ورزشی، نوشیدن مایعات بیشتر و مصرف غلات و حبوبات سبوس نگرفته، میوه های تازه و سبزی ها به درمان خشکی مزاج کمک می کنند. هضم بد و باکتری علت اصلی خشکی مزاج هستند و سیر در درمان آن می تواند موثر باشد.
برای رفع خشکی مزاج به مدت سه روز سه تا شش حبه سیر تازه به صورت جویدن و بلعیدن و یا رنده شده در یک لیوان آب یا شیر و نوشیدن آن مصرف کنید و بعد از آن به مدت ۴ تا ۸ هفته، خوردن یک تا دو حبه سیر در روز را ادامه دهید.
اگر نگاهی به تاریخچه سیر بیاندازیم میبینیم که هزاران سال است از سیر برای درمان و پیشگیری انواع بیماری ها استفاده می شود. حتما باید خاصیتی در آن باشد. سیر به تمام معنی یک داروست. به همین دلیل است که می بینیم در کتب طبی همه فرهنگ ها به آن اشاره شده است.
سیر از شروع تمدن بشری مورد توجه انسان ها قرار داشته است. در غارهایی که انسانها در بیش از ده هزار سال قبل در آن زندگی می کردند، آثاری از بقایای سیر پیدا شده است. در تمام آثار پزشکی تمدن های عمده به فایده سیر اشاره شده است. سیر از ملتی به ملت دیگر رسیده است. بر سر آن چه جنگ های عظیم که در نگرفته است. سیر یکی از گنجینه های بشری است، هم به عنوان غذا و هم به عنوان یک دارو. حتی نظام پزشکی و دارویی جدید آن را به عنوان یک ماده مهم برای درمان انواعی از بیماری ها تجویز کرده است.
مورخان، سرزمین های اطراف فرات و دجله یعنی ایران و عراق کنونی را مهد تمدن نامیده اند. در این منطقه است که نخستین آثار زندگی بشر اولیه پیدا شده است. تمدن سومری ها و به دنبال آنها آشوری ها در این منطقه شکل گرفت. از این تمدن ها آثاری به خط میخی به دست آمده است. باستان شناسان به بسیاری از این کتیبه ها دست یافته اند، که از جمله می توان به کتابخانه ای در شهر باستانی نینوا اشاره کرد.
بسیاری از کتیبه های نینوا به طب رایج در آن زمان اشاره دارد. در تاریخچه سیر نخستین اشاره به آن را در اثری مربوط به ۳۰۰۰ سال قبل از میلاد مسیح پیدا می کنیم، که سومری ها آن را بر جای گذاشته اند. بعد از آنها آشوری ها از سیر به عنوان یک ماده غذایی استفاده می کردند، آن را به شکل چای دم می کردند. آن ها هم سیر را می خوردند و هم آن را می نوشیدند، تا از بدن خود در برابر انواع بیماری ها محافظت کنند. در ضمن سیر را به شکل چای دم می کردند و آن را برای از بین بردن تب های عفونی و اسهال می نوشیدند. علاوه بر آن از سیر برای از بین بردن ورم های دردناک استفاده می کردند.
سرطان یک بیماری تنها و منحصر به فرد نیست. سرطان انواع و اقسام گوناگون دارد. ویژگی های هر یک از سرطان ها و سرعت رشد آنها متفاوت است. یک دارو یا یک ماده غذایی ممکن است یک نوع سرطان را بهبود بخشد، اما به درمان گونه دیگری از سرطان کمک نکند. بقراط، حکیم یونانی دو هزار سال قبل مصرف سیر را برای درمان سرطان مفید اعلام کرد، اما تا قرن بیستم طول کشید تا دانشمندان دریافتند چگونه ممکن است سیر در بیماری سرطان موثر واقع شود.
همان طور که خواهید خواند دانشمندان به این نتیجه رسیده اند که مصرف سیر می تواند مانع از بروز سرطان معده و برخی دیگر از انواع سرطان ها شود، اما به احتمال زیاد نمی تواند مانع از سرطان ریه شود. اما به هر صورت مصرف سیر نظام ایمنی بدن را برای جنگ با تومورها تقویت می کند، به طوری که هر کس در خطر ابتلا به سرطان باشد و یا هر کس که سرطان دارد، ممکن است از مصرف سیر فایده ببرد. از آنجایی که از هر سه نفر، یک نفر به احتمال زیاد، تا پایان عمر سرطان را تجربه می کند، همه ما در معرض خطر هستیم.
بررسی درباره تاثیر سیر در درمان سرطان، یک تحقیق حاشیه ای نیست. بیش از پنجاه سال است که بسیاری از موسسات بزرگ پزشکی در این خصوص بررسی می کنند. نتایج این بررسی ها در بسیاری از نشریه های معتبر پزشکی به چاپ رسیده و می رسد. به تازگی پژوهش مشترکی از سوی موسسه ملی سرطان و انجمن سرطان آمریکا در این خصوص انجام گرفته است.
پزشکی متعارف در حال حاضر ایدز را بیماری غیرقابل درمان تشخیص داده است و همچنان در آمریکا و سرتا سر جهان بیشتر می شود. پژوهشگران با مراجعه به عادت های غذایی، سبک و شیوه زندگی و حتی عوامل ژنتیک بر آنند تا راه علاجی برای این بیماری پیدا کنند. به نظر می رسد که مصرف سیر برای مقابله با عفونت هایی که ملازم این بیماری است بسیار مفید باشد. به عبارتی درمان ایدز می تواند تا حدودی امکان پذیر باشد.
معمولا وقتی درمان جدیدی برای ایدز در تجربه های بالینی، مفید و موثر تشخیص داده می شود، خبرش به سرعت در همه جا پراکنده می شود، اما متاسفانه طبق نظریه پزشکی ای در سال ۱۹۸۹، موضوع درمان ایدز با سیر، که خاصیت بالا بردن توان بدن برای مقاومت در برابر ویروس اچ.آی.وی را دارد، اتفاق نیفتاد.
پژوهشگران، ده بیمار مبتلا به ایدز را تحت درمان با سیر قرار دادند. بیماران طی شش هفته، روزانه دو حبه سیر (۵ گرم) و سپس در شش هفته بعدی روزی چهار حبه (۱۰گرم) سیر مصرف کردند. سه تن از بیماران که در شرایط وخیمی به سر می بردند، قبل از پایان برنامه جان خود را از دست دادند؛ اما نتیجه چشمگیری به دست آمد. شش تن از بیماران در پایان شش هفته، سخت به فعالیت سلولی نرمال رسیدند. در پایان شش هفته دوم، همه بیماران در شرایط مطلوب قرار گرفته بودند.
اینکه چرا سیر مقاومت این اشخاص را در برابر ویروس ایدز افزایش داد، هنوز به درستی مشخص نیست. اما سیر به روش های متعدد روی دستگاه ایمنی بدن اثر می گذارد. سیر در ضمن می تواند با مبارزه با عفونت، کار دستگاه ایمنی بدن را سبک کند. درمان ایدز با سیر می تواند تا حدودی مناسب باشد.
یکی از راه های درمان آسم با سیر است. مصریان باستان، رومیان، اعراب و ایرانی ها هم همیشه برای درمان آسم از سیر استفاده کرده اند. دو حبه سیر را خرد کنید. کمی برگ زوفا به آن بی فزایید. یک پیمانه آب به آن اضافه کنید و بعد مایع به دست آمده را ۲۰ تا ۳۰ دقیقه بجوشانید. تا هر زمان که احتیاج بود روزی یک فنجان از محلول به دست آمده بنوشید.
طب سنتی مجموعه ای از علوم نظری و علمی است که در تشخیص، پیشگیری و درمان بیماری های جسمی و روحی نقش مهمی دارد. تاریخ استفاده از طب سنتی ایران تقریبا به ۳۰۰۰ سال قبل بر می گردد. کتاب های طب سنتی افرادی چون زکریای رازی و مخصوصا ابن سینا شهرت زیادی دارد تا جایی که قریب به ۵۰۰ سال در دانشکده های اروپایی و آسیایی توسط اساتید تدریس شده است.
به نوشته ابوعلی سینا، مصرف خوراکی زعفران صورت را زیبا می کند. دیسکورید، طبیب و گیاه شناس و دارو شناس معروف یونانی که ابن الندیم وی را مفسر کتب بقراط می داند، توضیح می دهد که زعفران به عنوان یک گیاه دارویی، به صورت زیبایی می دهد. مصرف خوراکی زعفران در دوزهای کم، موجب رنگی شدن بافت می شود. رومی ها از زعفران برای زدودن زردی و زیبا شدن چهره استفاده می کرده اند.
به نوشته ابوعلی سینا، زعفران حلال آماس ها و تورم هاست. در برطرف کردن و زدودن عفونت استرپتوکوکی (عفونت گلو) که با التهاب شدید، قرمزی پوست و غشای مخاطی همراه است؛ همچنین روی التهاب های گرم گوش (عفونت حاد گوش) و تسکین التهاب ناشی از باد سرخ (عفونت پوستی که قرمز رنگ است)، موثر است.
عموما عصاره زعفران و دم کرده آن در طب عامیانه در مقابل تب، درد، درد کمر و التهاب لثه به کار می رود. زعفران در درمان آبسه ها و در کاهش درد دندان در کودکان موثر است. در معارف گیاهی ایران، از مخلوط ۵۰-۲۵ گرم زعفران ساییده و ۱۰ گرم عسل سفید، ترکیبی تهیه می شود که به صورت موضعی بر روی لثه ها در درمان درد به موقع خروج دندان در اطفال، کاربردی اثرگذار دارد.
به نوشته ابو علی سینا، زعفران، اثر آرام بخشی دارد و با اثرات بی حس کنندگی، حواس را ضعیف می کند. در معارف گیاهی ایران ذکر شده که تنتور (tincture) زعفران که از خیساندن ۱ واحد زعفران خرد شده در ۱۰ واحد اتانول ۸۰٪ به مدت ۱۰ روز به دست می آید، محرک، ضد تشنج و قاعده آور است. مقدار مجاز خوراک آن را از ۲ تا ۴ گرم ذکر کرده اند.
مالیدن لوسیون یا ضماد تهیه شده از آن با تریاک، درد نقرس و مفاصل را تسکین میدهد. رازی ذکر کرده که دشواری زاییدن با خوردن زعفران آسان و زایمان به سرعت انجام می گیرد.
به نوشته ابوعلی سینا، زعفران، نشاط بخش است و به عنوان داروی ضد افسردگی از زمان های باستان تا به امروز استفاده می شده است. در کشورهایی که زعفران کشت می شود، از چای آن برای بهبود وضعیت خلقی و مزاجی افراد استفاده میشود.
جرجانی ذکر کرده که زعفران قابض و معطر است و رایحه و بوی آن می تواند احساس شادی و خنده را تقویت کند، بنابراین عملکرد آن شاداب کردن، بهبود احساس روحی و القای شادی زیاد است. افزودن زعفران به شراب، اثر مست کنندگی آن را چنان زیاد می کند که حالتی شبیه به جنون به شخص دست میدهد.
به نوشته ابوعلی سینا، زعفران قدرت بینایی را تقویت می کند و از ناخوشی های اثرگذار روی آن جلوگیری می کند. زعفران در درمان روز کوری موثر است و چشم شوی آن در درمان کبودی چشم، خصوصا زمانی که عارضه ای از سایر بیماری ها باشد، موثر است.
از زعفران برای تهیه فرمولاسیون های خاص چشمی که داروی چشم یا سرمه نامیده می شود؛ همچنین برای درمان اختلالات چشمی نظیر آب مروارید، ورم ملتحمه چشم و بهبود بینایی استفاده می شود.
به نوشته ابوعلی سینا، زعفران، خصوصا روغن آن، تنفس را تسهیل نموده و اندام تنفسی را تقویت می کند.
طب سنتی اسلامی طب سنتی اسلامی، روشی مقدس است که به ۱۴ قرن پیش و به زمان ظهور اسلام بر می گردد. در تاریخ پزشکی، طب سنتی اسلامی یا طب عربی به تمدنی در اسلام برمی گردد که در قرون وسطی توسعه یافته و اغلب به زبان عربی نوشته شده و زبان تمدن اسلامی بوده، گرچه تعداد بسیاری از این دانشمندان، عرب نبوده اند.
واژه طب سنتی اسلامی، توصیف کننده دانشمندان عرب و غیر عربی است که در طب اسلامی فعالیت کرده اند. بعد از انحطاط طب یونان و روم، طب اسلامی هزاران سال پیشرو بود. مسلمانان کتاب های قدیمی طبی را پیدا کرده و ترجمه می کردند و سپس روی آنها مطالعه و تحقیق می نمودند. بسیاری از پزشکان شاخص در قلمرو طب اسلامی در قرون وسطی، دانشمندانی چون طبری، رازی، اهوازی و ابن سینا بودند.
طب سنتی اسلامی بر مبنای مزاج استوار است. مزاج، ناشی از بر هم کنش ویژگی های مخالف عناصر تشکیل دهنده ذرات کوچک است. زمانی که همه آنها موجود است، کیفیت یک دست رخ می دهد. گرمی، سردی، تری و خشکی چهار مزاجی هستند که در هر موجود زنده ای وجود دارد. طبیعت زعفران، در همه کتابهای مطالعه شده، طبیعت گرم و خشک است.
اغلب متون، زعفران را به عنوان قابض، محلل و داروی ترکیبی معرفی می کنند. در طب سنتی اسلامی، این سه اثر عمومی همراه با تلخی، مسیول اغلب اثرات دارویی زعفران هستند. در این مبحث به موارد استفاده از زعفران از دیدگاه حکمای سنتی پرداخته شده است.
ابوعلی سینا، پزشک معروف ایرانی و فیلسوف تاثیر گذار اسلامی در جلد دوم کتاب قانون، به استفاده طب سنتی اسلامی از زعفران و فعالیت های فارماکولوژی آن پرداخته است. وی در سال ۱۹۸۰ میلادی در روستایی نزدیک بخارا متولد شد و در سال ۱۰۳۷ در همدان وفات یافت.
ابوعلی سینا کتاب های متعددی در علم پزشکی نوشت که از مهمترین آنها کتاب شفا و کتاب قانون در طب است. قانون دربردارنده بسیاری از موضوعات نوروسایکولوژی نظیر سکسولوژی، بیماری عشق، توهم، اضطراب، بی خوابی، مانیا، جنون، مالیخولیا، صرع، سکته، فلج، سرگیجه، ضربه، اسپاسم و رعشه است.
ابوعلی سینا در کتاب خود به موارد مختلف مصرف زعفران نظیر اثرات ضد افسردگی، ضد التهاب، محافظت کننده کبدی، باز کننده مجاری تنفسی، مقوی نیروی جنسی و القا کننده قاعدگی اشاره کرده است.
داده های فارماکولوژی زعفران و اجزای آن نظیر کروسین، کروستین و سافرانال شبیه مونوگراف زعفران در کتاب ابوعلی سینا است.
ارزیابی گیاه زعفران بر مبنای اطلاعات کتاب های طب سنتی اسلامی می تواند راه ارزشمندی برای یافتن کاربردهای جدید بر مبنای فعالیتهای بیولوژیکی زعفران و ترکیبات آن باشد.
منبع: https://aydana.com/traditional-islamic-medicine-and-saffron/